Even getwijfeld of ik het zou delen maar schrijven en delen werkt therapeutisch en lucht op dus heb ik het toch gedaan.

7 mei… de dag dat ons hart ook weer even stilstond…

Wat een gewone dag zou worden, draaide even anders uit.
Rond half 4 had ik even pauze tussen het coachen door. Ik stuurde de onthaalmoeder een berichtje om te vragen hoe het met ons Dot was.
Alles was ok ze was juist wakker.
Nog geen tien minuten later, precies rond het uur van het ongeval met Lou’ke, telefoon…
“Kathleen je moet onmiddellijk komen, er is iets niet juist met elle Dot, ze reageert niet, haar ogen draaien weg,… niet ok”
“ Nee nee! Bel de ambulance!” Is het enige wat ik zeggen en dan kortsluiting…
Naar 1 van de huisartsen in praktijk gelopen om me “rustiger” te krijgen en hij belde even terug met onthaalmoeder om daar ook “rust” te krijgen en een update.
Mijn hart bonzend in mijn keel tegen 200/u, mijn handen zwetend en trillend, mijn stem vol emotie en angst, mijn lichaam in hoogste staat van stress en spanning…
Een golf van misselijkheid en ondraaglijke onzekerheid houdt me bij mijn focus om zo snel mogelijk naar onze kleine meid te geraken.
Tegen advies van huisarts in stap ik in mijn auto.
Gecontroleerd en toch ook super geïrriteerd op elke kleine vertraging die mijn pad kruist, rij ik naar de onthaalmoeder.
Koen bellen, ik moet Koen bellen…
Met trillende stem, tranen in mijn ogen bel ik mijn mannetje met het nieuws dat hij zo snel mogelijk naar onthaalmoeder moet komen.
Wetende dat hij zo nog eens een bericht heeft gekregen, met onze Lou,  sluit ik af met voorzichtig a.u.b, voorzichtig he.
In de auto zitten roepen, zo machteloos gevoeld, me mateloos geërgerd, met onze Lou gesproken…
“Lou’ke laat Dotje nog bij ons blijven alsjeblief…”
“Ze komt in haar dromen wel met je spelen.”
“ Nee niet nog eens alsjeblief…”
De rit gaat tergend traag, niks gaat vooruit.
Op 2 km van onthaalmoeder, teruggebeld, “ ..naar waar brengen jullie haar? Herentals.”  hoor ik nog.
Ik gooi het stuur om, bel Koen terug, en we zetten allebei apart onze weg verder naar Herentals. Terug die verschrikkelijke drukte in.
En dan hoor je in de verte de sirene van de ziekenwagen, enkele seconden later, vliegt deze  je voorbij wetende dat je kind daar alleen in ligt is zo’n ondraaglijk gevoel. En dan niet weten hoe het met haar gaat.
Na een rit die precies nog uren heeft geduurd, kom ik op de spoed aan.
Een lichaam dat blokkeert bij de flashback naar die keer met Lou, en tegelijkertijd een lichaam dat vol adrenaline zit en naarstig op zoek gaat naar Dot.
Eindelijk bij elkaar.
Erg onder de indruk van het beeld, ze herkent me niet, haar hele lichaam schudt, haar tandjes knarsen op elkaar, ogen die staren, … ik bespaar je nog meer details.
Ik neem haar hand vast en hoop dat dit snel mag stoppen.
Een hele vragenlijst wordt op me afgevuurd, ik hoor maar de helft.
“Het komt goed mevrouw, de medicatie zal haar binnen dit en een half uurtje laten slapen zodat ze rustig kan worden.”
Koen komt binnen ook behoorlijk overstuur van wat hij ziet.
Angst in onze ogen als we naar elkaar kijken, niet nog een kind afgeven a.u.b. staat in onze ogen te lezen.
Na enige tijd wordt ze iets rustiger, nog steeds afwezig, ons niet aankijkend, knarsetandend en ongecontroleerd  …
We mogen naar de kamer.
Extreem geval van koortsstuipen (duurde veel te lang) in combinatie met infectie(s)… wordt ons gezegd.
Niks levensbedreigend, ik ken zelf kinderen die dit hebben.
Alleen als je het ziet bij je eigen kind, de bezorgdheid hoort van de artsen bij de duur, de emotionele tocht naar het ziekenhuis en onze voorgeschiedenis, het afgeven van onze Lou…
was dit een “hel”.
Soit ze is bijna terug de oude ”jonge” alleen zit de schrik er wel in.
Het verschrikkelijke, machteloze gevoel en de angst om ook haar te verliezen, zette de voorbije weken onze wereld weer even op zijn kop.
Het besef van hoe fragiel een leven is en dat je echt constant moet doen wat je graag doet werd nog eens versterkt. Als dat dan al kon?
Geniet van al die kleine gelukjes!
Pak de zonnestralen!
Doe wat je graag doet!
Maak tijd vrij voor wie je graag ziet!
Leef!
Nu!
Niet 100 maar 200%
Zonnestraaltjes,
Kathleen
Lou’k up?
De foto maakte ik de eerste dag toen ze terug naar onthaalmoeder ging. Een signaal van grote broer. ?