Het is stil in ons huis, iedereen slaapt.

Af en toe een klein geluidje of zuchtje van ons Dot en een geruststellende, rustige ademhaling van Koen.

Dan weer een geluid dat ik niet direct kan thuisbrengen maar het is ok.

Mijn blik op camera van Dot en Koen naast me.

Zoals gewoonlijk ben ik nog niet moe, een hoofd vol ideeën, dingen die ik nog wil afwerken, dingen waar ik nu echt wel moet aan beginnen,…

Nog even mailtjes checken, stukje lezen in de 5 boeken die tegelijkertijd openstaan ( iBooks),  kijken naar enkele nieuwe tekeningen van Lou & Dot. ( project nr 77)

… en overvalt het gevoel me even.

Verdorie wat mis ik je zo!

Het grijpt me naar mijn keel, je weet wel zo een krop, een bol die even komt vast te zitten.

Het maakt mijn ogen vochtig en mijn ademhaling wat onregelmatiger.

De gedachte aan mijn klein kereltje , onze Lou maakt me blij en zo intens verdrietig tegelijk.

Waar komt dat nu weer vandaan denk ik even en nog geen seconde later denk ik … laat het maar even komen, het is ok.

Wat ben ik dankbaar voor de “quarantaine “ die ik met jou heb beleefd, alle mogelijke stelsels genomen om optimaal te genieten.

Genieten iets wat nu op dit moment een heel bijzonder gevoel is.

Ja het klopt, 1 van de weinige, mss wel enigste “standaard” troostzinnen die er zijn : “JE WEET PAS WAT JE MIST,  ALS HET ER NIET MEER IS”

En in deze periode vind ik die toch heel confronterend. Het enige fijne is dat hier ooit een einde aan komt aan dit gevoel van missen in quarantaine.

Ja ik en ons gezin missen de oma’s en opa’s hun knuffels, hun zotte kuren en lekker eten, de nichtjes en neefjes om mee te spelen, de tantes en nonkels, moeke Martine en de vriendjes van Dot, mijn maatjes, mijn collega’s, mijn cliënten/coachees …

Dingen uit de (bijna) dagdagelijkse of wekelijkse routine.

En dat moet er even uit, bij deze. ?

? IK MIS JULLIE ?

? WIJ MISSEN JULLIE?

Ik weet dat dit tijdelijk is, dat er heel veel mensen op een andere manier alleen zijn of moeten missen. Dat er veel mensen in verschrikkelijke omstandigheden nu een weg zoeken om te overleven.

En jammer genoeg uit ervaring weet ik ook dat het missen van iemand “ voor altijd “ een wereld van verschil is, alleen moest het er nu even uit.

Gewoon in woorden, soms in tranen en altijd met heel veel gevoel.

Laat je innerlijke ik spreken, dat is altijd ok.

Weet dat je hier ( messenger, whatsapp, mail, telefoon, … ) welkom bent als je dat gevoel ook even kwijt wil.

Het lucht op.

En nu nog even helemaal in die emotie verdwijnen met een prachtige cover van Udo…

Slaapwel iedereen.

Droom van een nacht vol knuffels en herinneringen hartverwarmend en zacht.
Zo krijgt morgen die nieuwe zonnige dag ook een positieve start. ☀️

Be safe & take car ?

Veel liefs,

Kathleen ?☀️?