“Mij overkomt het niet”

Ik wil even iets kwijt…

Ik denk 2 jaar geleden kreeg ik telefoon van een zeer sympathieke medewerker van jullie toen nog niet uitgebrachte programma.
Wat me toen al een beetje veel tegen de borst stootte was het feit dat men zei:” We brengen het verhaal vanuit het standpunt van de veroorzaker, vanuit de schuldige”.
Ook een beetje overdonderd door het telefoontje werd de pilootaflevering me getoond.

Het voelde langs alle kanten fout voor mij persoonlijk en ik besliste niet mee te doen.
Een jaar later opnieuw telefoon met zelfde vraag.

Direct gezegd dat dit echt niets voor mij was en als ze een rouwcoach zochten om de mensen tijdens en na de opname te begeleiden ik dit graag wou doen.
Want dat ging nodig zijn, zo voelde het voor mij toch aan.

Waarom?

Ik word ongemakkelijk bij het woord “SCHULD”, het voelt helemaal fout.

Schuldig ben je in mijn ogen pas wanneer je iets opzettelijk doet, met voorbedachte rade.

Volgens Van Dale: “de schuld dragend; =strafbaar: zich aan iets schuldig maken”

Niemand van deze mensen heeft opzettelijk zijn kind “laten verdrinken”, expres samen van de trap gevallen, gepland een ongeval gehad,…
Niemand heeft het overlijden van deze personen bewust gepland, laat staan opzettelijk tot stand gebracht…
Niemand!

Ik begrijp dat je “ons” een kans wil geven om ons verhaal te doen maar kader het aub dan goed en gebruik de juiste woorden.
Het is zo al moeilijk genoeg.
Empathie naar alle betrokken partijen, ook al is het ongelooflijk moeilijk.
Zodat iedereen ook na het programma voorzichtig vooruit kan, zijn of haar eigen weg kan gaan in het levenslang durende rouwen.
Verwerken doe je het niet, je zoekt een manier om ermee te leren leven.

Soit, het feit dat ik dit post is omdat ik het al verschillende keren na het programma gehoord heb dat het “toch raar voelt om het te bekijken” of juist nog “ dat woord “schuld” om over te geven”…

Mijn gevoel, mijn mening, mijn visie… ik weet het.
Maar als mama die een zwaar en traumatisch verkeersongeval had waarbij ons zoontje Lou het leven liet op 11 maanden weet ik wat “ schuldgevoel” met je kan doen…
Het heeft bij ons persoonlijk nooit iets veranderd aan wat er ons is overkomen…
Zowel de vrachtwagenchauffeur als wij zijn voor het leven getekend…
???

Zonnestraaltjes,

Kathleen ?